We're going on an adventure

De tijd verstrijkt maar we hebben niet stilgezeten. Afgelopen zondag zijn we vertrokken uit Napier nadat we een aantal fijne dagen hebben doorgebracht bij Kitty. We vertrokken met een prachtige blauwe lucht en dus volop zon. We hadden een rit voor de boeg van ruim 280 kilometer richting het zuiden. Je zou denken dat het weer dan wel goed zou blijven en de temperatuur op zou lopen. Nou zo werkt dat hier niet in Nieuw-Zeeland. Hoe verder we naar het zuiden reden des te meer wolken en het werd er niet warmer op. Maar genoeg over het weer. Opnieuw werden we gastvrij ontvangen door Jan en Marianne in Raumati Beach 40 kilometer ten noorden van de hoofdstad Wellington. We kregen ons eigen vakantiehuisje in de tuin van de buren van Jan en Marianne. Wat een luxe! 's Avonds hebben we uitgebreid met elkaar gesproken en het emigratieverhaal van Jan en Marianne gehoord. Het gesprek was heel verhelderend en gaf een goed beeld hoe het in Nieuw-Zeeland werkt. Een aantal dingen hadden we al eerder gehoord. Maar iedere keer hoor je ook weer nieuwe dingen. Hierdoor kun je je steeds beter een beeld vormen wat het in de eerste plaats betekent als je gaat emigreren en hoe het is om in een nieuw land te wonen en wat dat emotioneel met je doet en waar je tegenaan loopt. Wat ons door de diverse verhalen heen ook opvalt is dat vooral de kinderen van de geëmigreerde gezinnen naar verloop van tijd terugkeren naar Nederland of elders in de wereld. Maar ook andersom, dat ouders teruggaan naar Nederland en de kinderen blijven. Hoe dan ook, indrukwekkende en interessante verhalen die we meenemen in ons avontuur.

Verder hebben we de afgelopen dagen contacten gelegd in Wellington en directe omgeving. We zijn op bezoek geweest op het hoofdbureau van politie in Wellington en hebben daar gesproken met een Police recruiter. Van hem hebben we tips en adviezen gekregen en hij ging mijn (Martin) gegevens doorgeven aan zijn collega die meer ervaring heeft met ervaren politiemensen uit het buitenland die een baan zoeken bij de NZ Police. Ook hebben we de politie academie van Nieuw Zeeland bezocht. Hier hebben we gesproken met een medewerker van het New Zealand Police College over mogelijkheden en instromen vanuit het buitenland bij de NZ Police. Hier hebben ze ervaring mee en er zijn mogelijkheden om hierover te onderhandelen. Dit kan echter pas als je in het bezit bent van de benodigde Visa. Dat is meteen ook een beetje het kromme in dit geval. Om een visum te krijgen moet je een baan hebben maar om een baan bij de NZ Police te krijgen moet je een visum hebben. Dat vormt dus nog een uitdaging.

Verder zijn er contacten gelegd met Immigration offices. Dit zijn particuliere bedrijven die je kunnen helpen en begeleiden in het hele emigratieproces. Hier is ook een Nederlandse Immigration office bij.  Dat communiceert wel net zo makkelijk. Mochten we hier gebruik van willen maken dan moeten we wel meteen diep in de buidel tasten. Dat is iets om later eventueel te overwegen. Ook is er nog een mail gestuurd naar de minister van Police hier in NZ. Kitty, waar we eerder verbleven kende via via mensen die de minister persoonlijk kennen. De wereld is klein en onder het mom van wie niet waagt wie niet wint hebben we maar gewoon een mail gestuurd. We hebben inmiddels wel een informele reactie terug ontvangen maar nog niet inhoudelijk. We wachten het af.....

Op het moment van schrijven zijn we inmiddels alweer op een andere plek en zijn we in Greytown aanbeland. Een prachtig en sfeervol stadje zoals je ze niet heel veel ziet in Nieuw Zeeland. Eerlijk is eerlijk, de dorpjes en stadjes zijn niet altijd om door een ringetje te halen hoewel de natuur dat ruimschoots compenseert. Greytown is in ieder geval een uitzondering.

Vandaag 26 september, was het een prachtige dag hier en scheen de zon volop. Op advies van Gerrit Jan en Jenny (ons gastgezin) zijn we vandaag naar de zuidkust van het Noorder Eiland gereden. We hebben de Pinnacles bezocht (wederom een filmlocatie van "Lord of the Rings"). Wij begrijpen wel waarom. We hebben geprobeerd het in foto's te vatten maar dat valt in het niet als je er echt bent. Dit gold ook voor de branding van de oceaan en het uitzicht bij de vuurtoren (Cape Palliser). Maar liefst 252 treden naar boven om bij de vuurtoren te komen (dikke kuiten). Even verderop konden we nog genieten van de zeehonden met hun jongen die lekker lui in de zon op de rotsen lagen. Dierentuin? Nee, puur natuur.......fantastisch!

We hebben trouwens onze eerste aardbeving ervaring opgedaan. Toen we nog in Raumati Beach waren hebben we een aardschok gevoeld. Later bleek deze een kracht van 4.0 op de bekende schaal van Richter te hebben gehad. Geen schade hoor want de beving was behoorlijk diep in de aarde, 27 kilometer, maar toch!

-Martin