One more week to go......

Eerst denk je nog, wow 5 weken voor de boeg maar inmiddels gaat onze laatste week hier in Nieuw-Zeeland al weer in. Tjonge jonge de tijd vliegt, maar ook dat wisten we al langer dan vandaag. Als we dan terugkijken en denken aan wat we hier allemaal gedaan en gezien hebben en wie we allemaal hebben ontmoet en welke indrukken dat allemaal heeft gegeven dan kunnen we ook zeggen dat we best veel hebben gedaan.

De afgelopen week hebben we niet gereisd maar hebben we de hele week in Twizel verbleven. De plek waar Marleen een tijd gewerkt heeft en dus diverse mensen kent. Het is een prachtige omgeving  dus zeker geen straf om hier een poosje te verblijven. Ik snap dat mensen (en mijn eigen dochter) verliefd kunnen worden op deze omgeving. Het is imponerend, wijds, ongerept, rustig, stil, bijzonder, grillig, en ga zo maar door. Voor een ander kan het saai, stil, geïsoleerd en kil aandoen. Met die laatste groep ben ik het in ieder geval niet eens. Ondanks dat het weer een beetje “tegenviel” was dat ook geen reden om niet te genieten van deze omgeving. Zelfs met wolken en buien door de bergen en heuvels ziet het er hier nog fantastisch uit. We werden afgelopen week uitgenodigd door de werkgever en “moederfiguur”  van Marleen om mee uit eten te gaan samen met de andere medewerkers die Marleen toen ook heeft leren kennen. Amy, zo heet ze,  is zeer gastvrij en ook erg gezellig en het was een fijn moment voor Marleen om deze fijne en gezellige mensen weer te ontmoeten. Ook hebben we zaterdagmiddag gezellig koffie gedronken met Amy en nog uitgebreid gesproken over onze plannen en onze ervaringen tot nu toe. Amy had net afgelopen week een werkvisum als werkgever geregeld voor een ander meisje uit Europa die nu bij haar werkte. Als werkgever staat ze dan garant voor haar en daarvoor heeft dat meisje nu een werkvisum voor een jaar gekregen die per jaar verlengt kan worden tot een maximum van 5 jaar. Dit was voor Amy ook de eerste keer dat ze dat geregeld heeft en ze gaf aan dat ze dat in de toekomst wel vaker ging doen. Het klonk min of meer als een verkapte uitnodiging, althans zo vulden wij hem in…….in ieder geval heeft zij er nu ervaring mee en weet ze hoe een dergelijk visum werkt. Wie weet waar het goed voor is?

Zoals gezegd gaan we onze laatste week in hier in dit prachtige land. Wat de week ons gaat brengen weten we nog niet. Wel hebben we nog een aantal dingen op de planning staan die we willen gaan doen en daarvoor moeten we nog wat kilometers maken. Maar ook dat is hier “normaal”. Inmiddels staat de teller op ruim 4200 kilometer die we hier hebben afgelegd, daar kan dus nog wel iets bij……

Een baan heb ik nog niet en zicht daarop ook nog niet. Dat is ook niet erg. We hebben genoeg stof tot nadenken en voldoende informatie opgedaan. Op een bepaald moment bereik je ook een punt van “het is wel even genoeg”. Veel van de informatie hebben we in een verslag geschreven zodat ook Annemarie en Marjell thuis kunnen meelezen, meeleven en meedenken over dit avontuur. Dat is natuurlijk best lastig voor thuis omdat ze het niet zien, horen en ervaren. Maar het is wel goed om het te delen en te bespreken. Straks als we weer thuis zijn zullen we alles de revue nog eens laten passeren en op basis daarvan een weloverwogen besluit nemen.

-Martin